dün hani tank hastanede diye yazmıştımya, akşam konumumuz gereği ziyeretine gittik.
allah var valla hanımı için gittim. kendisini ne kadar sevmesemde hanımını bir o kadar severim. hala yoğun bakımda olmasını fırsat bilip akşam gittim biraz sohbet ettik hoş-beş çıktım geldim eve.
sonra sohbet esnasında konuşulanlar geldi aklıma, hanımı çocuklarına normalde babanızı aramaz sormazsınız adam bu hale gelince hepiniz babacı oldunuz dedi.
o an farkettim ki babamdan ne kadar nefret etsemde onu kaybetmek içimi burkacak, ama genede içimdekini saklayamam belki onun olmaması benim hayatımı iyi yada kötü etkilecek ama sonuçta bu benim hayatım olacak, kararlarını kendim verdiğim hayatım....
son zamanlarda zaten iyice zıvanadan çıktı evden çıkmıyor, sürekli yatıyor, hareket sıfır anlayacağınız ve bu hem onun psikilojisini etkiliyor hem bizim. sorumsuz acayip bir adam oldu. ne yaptığına dikkat etmiyor, hem bize hem kendisine saygısızlıkları ise cabası. sürekli peşinden koşmak arkasını toplamak zorundasınız ne üstüne bakar ne başına, ne ter koktuğunu farkeder, ne bir tarafının battığını yada bir tarafı batırdığını nasıl olsa temizliyorlar deyip çekip gidiyor ama sonunda bir gün tak edicem artık iyice ayyuka çıkmaya başladı. biz neyse ama biri gelecek rezil olacağız diye ödüm patlıyor hele birde yeni insanlar ile karşılaştığın bir ortam olunca ister istemez geriliyorsun.allah sonumuzu hayır etsin artık ne diyim.