neden en çok canımızı yakanı en kolay affederiz.
en çok canımızı annemiz, babamız ya da kardeşlerimiz yakar ama biz ne olursa olsun onları affederiz.
benle alakalı bir olaydan yola çıkmadım bu sefer okuyucularım meraklanmasın bu sefer ki olayın benle bir alakası yok çünkü ben dışarıdan affetmiş gibi gözüksemde içimden asla affetmem.
bir hafta kadar önce bir arkadaşımın canı en çok sevdiklerinden biri olan kardeşi tarafından yakıldı. inanılmaz hakaretler, inanılmaz sözler işitti. ağlamaktan göz pınarları kurudu desem yeridir. ama....
bu sabah facebook'ta birbirlerine yazdıklarını gördüm. affetmiş, unutmamış ama affetmiştir diye düşündüm. belki de unutmuştur.
ben unutmazdım. belki affederdim. ama asla unutmazdım. mesela babamı asla affetmedim ama o bunu asla bilmeyecek. annemi çoğu zaman affederim çünkü duvarlarını yıkamadığını bilirim. ama söz konusu olan kardeşlerim bile olsa affetsem bile asla unutmam yıllarca içimde saklar canımı acıttıkları o anları asla unutmam, unutamam. başıma hiç gelmedi belki bundan bilmiyorum. çok şey yaşadık kavgalarımızda oldu olmadı değil ama en fazla bir gün küs kalırız ve kavga ederken asla birbirimize pişman olacağımız hakaretler, küfürler ya da sözler söylemeyiz.
ama bazen o küçük kavgalarda bile incinirim yada incitirim ama asla unutmam.
bir kere bile olsun bırak küfüretmeyi seslerini bile yükseltmediler, kırmadılar, dökmediler bilirler beni içime yara yaptığımı, üzerimdeki yükü.
belki bu yüzden anlamıyorum. söylenen onca sözden sonra bu kadar dolay affetmeyi.