çocuk

deniz'im okumuş bu gün zeynep için yazdıklarımı
sonra etkilenmiş kendi annesini, miniğinin annesini düşünmüş
(en azından bana öyle geldi, ya da hemen hemen aynı duygularda yazdığımız için yakın buldum kendime yazısını)
anne olmayı düşünmüş, nasıl bir çocuk istediğini
miniğin sandıkta sakladığı sırrını yoklamış belki bunu daha önce yapmıştı ama şimdi yazmak istemiş
onu okurken ona ben hep yanındayım derken verdiği değeri sıkı sıkıya göstermiş
neyse onun yazdıklarını okurken aklıma bir şey takıldı.
bilinenin aksine erkekler hep nedense kızları olsun istiyorlar. sonra neden diye düşündüm sanırım bir kadının onlara muhtaç olarak hayatlarını sürdürmeleri hoşlarına gidiyor. yalnış anlaşılmasın sakın
düşünün bir kere bir kızınız oldu. hayatı boyunca en azından ilk yıllar da annasine daha fazla ihtiyacı olacak. ama zaman ilerledikçe babası onu koruyacak, kollayacak ona istediği her şeyi alacak kısaca kahramanı olacak erkekler sanırım birinin kahramanı olma fikrini seviyorlar.
kadınlarda ise durum farklı biz genelde sevdiğimiz adama benzeyen her baktığımızda bize onu hatırlatan küçük adamlara sahip olmak isteriz. çocuğumuzun bizi korumasını kollamasını ama ne olursa olsun her baktığımızda sevdiğimiz adamı onun hatlarında görmeyi bekleriz. kısaca kendimizin değil oğlumuzun kahraman olmasını isteriz.
burdan yola çıkarak şunu söyleyebilirim.
çocuk tercihlerimizi bile duygularımıza göre yapıyoruz.