gene bunalımlardayım.

gene içimde garip bir durum var.

kendimi kapadığım yalnızlığımdan memnunmuyum? evet

yada kendimi kandırmaya çalışıyorum.

çevreme ayak uydurmakta zorlanıyorum

eski dostlarımı özledim saatlerce konuştuğum arkadaşlarımı hayatımın geçmiştede olsa bir parçası olan insanları hatta size bu satırları yazarken aklıma eski canlarımdan hala benim için can olan bir insanı arayıp geldim iki dakikada.

özlemişim uzun zaman oldu. az önce olan saçmalıktan sonra onunla konuşmak çok iyi geldi. uzun zamandır görüşmüyorduk ama biliyorum ki o hep orada gerekirse ben onun o benim yanımda onun nikah şahidi zaman zaman hayatının en önemli anlarının en büyük tanığıyım.

uzun zamandır görmediğim o kadar çok dostum var ki arayıp ulaşmam gereken bazen böyle anlarda onları büyük bir coşku ile arıyorum sonra ya ben onları düşünüyorum onlar beni düşünmüyorlar diye kızıyorum vazgeçiyorum.

aslında kızmak yada vazgeçmek yalnış, arayacaksın dostunu arkadaşını en azından öyle bildiklerini yanında tutmak için her şeyi yapacaksın

ben bugün başladım önce eski arkadaşımı cepten aradım, sonra face'de uzun zamandır aradığım ama bir türlü bulamadığım arkadaşımı ikinci adı ile arayınca bulmayı becerdim. şimdi sırada üçüncü var. onuda pazar günü bulmayı planlıyorum. beyoğluna gideceğim kendi arabamız ile gidersem onuda kasımpaşa tarafına inip bulucam.

neden mi koptuk. telefon numaraları, adresler değişti. iş güç derken gittik koptuk .

geri kazanım çabası içindeyim. çünkü farkettim ki bir kaç arkadaşımın haricinde nerede ise bütün arkadaşlıklarım fos, lafta kalan şeyler.

oysa önceden öylemiydi. arkadaşım dostum dediğim insanlar gerçekten candı, ciğerdi. yediğimi içtiğimiz ayrı gitmez cinstendi. yaşanmışlıklar, yaşananlar birdi. maceralar, üzüntüler, sevinçler heyşey paylaşılırdı. şimdi keyfi yok dostluğun arkadaşlığın.

şimdi yalancı baharı yaşıyorum, genellemeyeyim çünkü gerçek dostlarımda var. ama canım acıyor, çünkü bir zamanlar dost bildiklerim sadece yalancı baharmış.