karanlık günler yaşıyoruz. acı günler. önce canlarımız gitti. şimdiden can ve cananlarımız.
iki hafta içinde yandık, bittik, kül olduk.
şehitlerimize akıttığımız göz yaşı daha dinmeden. van'daki kardeşlerimiz için akıttık yaşlarımızı...
yaşamayan bilmez o çığlıkları, haberleri ilk açtığımdan ekranda bir kadın vardı 20'li yaşlarda. yere çökmüş annem diye çığlıklar atıyordu. kardeşim öldü diye sözler dudaklarından dökülen genç bir adam sedyede taşınıyordu.
gene kızdırdık seni galiba allahım. gene üzdük. gene kötü sözler kullandık. gene isyan ettik. şükretmedik. ceza'mı verdiğin, sınavmı bilmiyorum ama önümüz iki güzel bayram'ken ne bayramamız kaldı ne seyranımız.
yaralılara geçmiş olsun. ölenlere allah rahmet eylesin.
haaa tüm bunları yazarken kendi utancımıda sizinle paylaşayım. tüm bunlar olurken ben malum önümüz bayram , bayram alışverişindeydim. alışveriş merkezlerinde oradan oraya sürtüyordum. bunun dışındada kendi dertlerime düşmüş çıkış yolları bulmak adına tehditler savuruyordum. yaparım ederim diyordum. eve geldim. kitap okudum, dizi izledim ve ancak olanları akşam 18:30'da haberlerle ilgili alt yazılar geçerken farkettim.
sonra düşündüm. bende insanım diye ama farkettim ki değilmişim be
geçen hafta gece'nin bir yarısı canlarımız toprağa düşerken uyuyorduk. dün deprem olurken kendi keyfimize bakıyorduk. gözden ırak olan gönülden de ırak olurya, başımıza gelmeden bilmiyoruz. en fazla bir kaç haber izleyip vah vah diyoruz.
ama lütfen sadece vah vah demekle kalmayın yardım gerek....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder