içimdeki acının yarısı kadar bile göz yaşlarım akmıyor gözlerimden oysaki canımın yandığı kadar aksalar her taraf ıslanmış olurdu.
yazamıyorum bile canım acıyana gözlerim kuruyana boğazım ağrıyana kadar hıçkıra hıçkıra bağrına bağrına ağlamak geliyor içimden ama yapamam...
yok olmak istediğim asla var olmak istemediğim bir günü yaşıyorum dünden beri bütün gece uykularımı kaçıran bir düşüncenin içine düştüm.
büyük kardeşim uzun zamandır çıktığı ve evlenmek istediği kızı eve tanıştırmak için getireceğini söylemiş anneme, annem dün gece geldi ve kardeşimin bu gün kızı eve getireceğini söyledi. kuzenimin nikahına gitmeden önce bize gelecek ve ailemle tanışacaktı. ama sonra iş aceleye gelir diye vezgeçmişler pazara atmışlar annem geldi söyledi. pazara kalmış dedi. bende sonra annemin yanına gittim. benim dedim pazara kursum var küçük kardeşimin işi var neden pazara getiriyor konuşması geçti ama o an aklıma gelmedi. o an bunları düşünemeyecek kadar yorgundum. sonra hayatımın en büyük hatasını yaptım ve düşündüm.
bu çocuk benim cumartesi akşam 5'e kadar eve gelmediğimi hatta pazar günüde evde olmadığımı bildiği halde neden bu kızı getiriyor diye. sonra dedim ki sadece annemlerle tanıştıracak herhalde diye. bekledim bütün gece yatana kadar gelir derki abla ben pazara kızı getiricem ama sadece annem ve babamla tanıştırıcım sonrada uygun bir ortamda seninle tanıştırırım diye. ama gelmedi.
biraz önce annemle konuştum. küçük kardeşim kaçta gelecekler falan diye sormuştu oradan açıldı mevzuu. ve acı gerçeği annemin ağzından öğrendim annem ve babamla yarın tanıştıracağı o kızı küçük kardeşim ile daha önce tanıştırmış. annem daha önce kardeşim onların yanında çalışırken tanışmışlardır dedi ama o kadar zoruma gittiki duyduklarım, canım acayip acıyor çünkü kardeşimin yanında çalıştığı zamanlar küçük kardeşimin o kızla tanışması imkansız aradan çok çok uzun zaman geçti.
kardeşim tanışmış ailem yarın tanışacak bense bir vebalı gibi dışlandım. az önce yemek yedik babam bir konudan açıkça yarın evde olmayacağımı belirtmesine rağmen kardeşim ağzını açıp tek laf etmedi. tek bir söz...
hayatım boyunca ona karşı iyi ve ya kötü bir çok davranışım olmuştur. ama yeter artık. sadece bir kere yaptığım bir şeyi annem ve babama söylediğim için onu zaten kaybettim. belkide bir çok kez yaptım bunu ama böyle cezalandırılmak...bana sırtını gerçek manada olmasada döndü bana hiç bir şeyini anlatmamaya başladı. küçük kardeşime anlattıklarının çeğreğini bile bilmedim. uzun zamandır bu kızla çıkıyor her özel günlerinde çiçeklerini göndermem için beni ararken bile bir kere kenara çekip tek laf etmedi. bir yalanın arkasına sığındım o zaman, benimle tanıştırması ilişkilerinin ciddi olmaya başladığını gösterir diye bir yalanın arkasına sığındım. ama sadece bir yalanmış küçük kardeşimle tanıştırdığı yarın ailemle tanıştıracağı kızı benimle tanıştırmak istemiyor canım yanıyor annemde gelmiş yarın kursa gitme evde kal kız gelecek diyor. ona anlattım üzdüm biliyorum anlamadı bunuda biliyorum ama hayatım boyunca yaptığım bir hatanın bedelini böyle ödemek artık canımı çok yakıyor
kardeşimin tanışmış olması canımı dahada yaktı arkadaşlarının tanıması zaten yakıyordu ama sesimi çıkaramıyordum.
anneme kursa gidicem dedim . benimle tanıştırmak isteseydi ben evdeyken getirirdi ağzını açıp tek laf etmedi dedim. benim oturup yüzsüzler gibi kız bekleyeceğimi düşünüyorsanız çok yanılırsınız dedim. ben neciyim dedi annem sana söylemesi başka bir şey babama demeye çekinir dedim sana söyler söyle diye ama hem küçük kardeşim hemde ben yanındayız iki adım odalarımızın arası gelir söyler dedim hatta çok bekledim ama demedi.
ne düşüneceğimi ne hissedeceğimi bilmiyorum. isyan etmek istiyorum gidip yüzüne vurmak istiyorum ama yapamam anneme'de sakın söyleme dedim yemin olsun gelecek olsam bile gelmem dedim. küçük kardeşim ile tanıştırmış yarın sizinle tanıştıracak bu kız ablan nerede demeyecek mi ya dedim bu kadar mı kötüyüm dedim ben bu kadar patavatsız, arsız, yalancı, ispiyoncumuyum ben dedim. biraz saygıyı haketmiyormuyum dedim. bu kadarmı aşağılığım ben
sırtımı dayamaktan korkmayacağım kardeşim bana bu kadar sırtını dönüyor. gelmem dedim yarın sorarsa ne derseniz deyin dedim canım yansada o kızla karşı karşıya gelip bunun yüzüme vurulmasına izin vermem, yapamam bunu, onun yüzüne bakıp bunu bildiği düşüncesi ile yaşayamam. kardeşim kardeşim hayatımda hep olacak ama bunu bilen bir başkasına daha dayanamam...
işte ben böyle anlarda kendimi bu dünyada fazlalık gibi hissediyorum bu dünyada hiç var olmamış olmayı istiyorum çünkü bu acı hiç bir şeye benzemiyor.
oysaki isterdim ki önca ya kardeşler olarak bizim bir arada tanışmamızı yada önce ailemin sonra bizim tanışmamızı ama olmadı olmayacak çok üzgünüm...